posted by admin123
on Sun, 24/04/2011 - 10:02
TEAM HOLLAND
Sebastiaan van Altena
Paul v/d Hurk
Guus Rauwerda
Kevin Vonk
Verslag NSR 24H Soragna 2011
Door Kevin Vonk
13-4-2011
Er moest een hoop geregeld worden om naar Italië te gaan. Dit heeft Paul v/d Hurk (een van de rijders van Team Holland) de nodige irritaties opgeleverd. De communicatie tussen hem en onze mede Europeanen verliep tot dusver niet zonder kleerscheuren.
Het is nu de dag voor het vertrek. Wij (Guus, Sebastiaan, Paul en Kevin) zullen morgen richting Soragna vertrekken. Om 09:00 hebben we afgesproken bij Paul in Brabant. Sebastiaan en ik zullen om 07:30 vanaf Utrecht Centraal vertrekken.
Ik (Kevin) heb me voorgenomen over iedere dag een verslagje te schrijven. Ik heb begrepen dat men dit als leuk beschouwt en dat het voor sommigen als een geheugensteuntje kan dienen. Al met al kan het geen kwaad.
Nu even de laatste spullen pakken, want morgen weer vroeg op. Ik denk nu heel even aan Guus; hij moet helemaal uit Friesland komen.
Veel leesplezier!
Opstaan, snel douchen, eten, en even snel Sebas sms-en of het allemaal wil lukken. “Ik ga het niet halen” was het antwoord. Ik denk dat het gezegd moet worden dat Rob van Altena, vader van Sebastiaan, hem wakker heeft gebeld. Uiteindelijk heeft Sebas de trein naar Best gepakt, en hebben we hem daar opgehaald.
Toen ik aankwam in Breugel, wilden Paul en Guus de auto al inladen. Een prachtige Renault Mégane zal ons naar Italië brengen. Na alles ingeladen te hebben, hebben we Sebas opgepikt in Best en vanaf daar was Team Holland compleet.
Paul startte met rijden, en na een korte break bij de Burger King/koffie corner nam Guus het stuur over. De sfeer zat er goed in nadat Sebastiaan een enorme Leverworst uit zijn tas tevoorschijn haalde. Sebas liet zien nergens bang voor te zijn, en er werd hard gelachen. Na de leverworst moesten ook de nodige zakken chips gegeten worden, en werd de Mégane er niet schoner op.
Na Duitsland reden we door Zwitserland. Een reis door een prachtig landschap. Bovendien hebben we in dat stuk van de reis de mooiste vrouwen gezien. De oorzaak hiervan was dat we vrij veel files tegen zijn gekomen in Zwitserland. Mannen vinden het in dat land maar niets wanneer je hun vrouw toejuicht te gaan glimlachen.
Na een mooi stuk door Zwitserland moest Italïe er aan geloven: Team Holland is aanwezig. Na een paar korte stops hebben we besloten wat te gaan eten bij “Autogrill”. Autogrill is een wegrestaurant in Italië. Al waren sommige panden nog zo mooi, wij raden het unaniem af daar te gaan eten. Gelukkig wordt je wel goed geholpen door een te vriendelijke jonge man, maar pas goed op jezelf. Na een Corona’tje waren Sebas en ik ook zover om weer verder te gaan.
Volgens de navigatie waren we rond een uur of negen op de plaats van bestemming. Helaas konden we nergens een sporthal vinden. In de stromende regen slaagde ik erin een pizzabrommer aan te houden om de weg te vinden. Na nog een dik kwartier zoeken vertelde een Italiaan ons dat we niet in Soragna waren, maar in Parma zelf. Parma is zowel een provincie als een stad. Soragna is in de provincie Parma. De navigatie kende dus twee dezelfde straten, en we moesten dus nog de weg naar Soragna weten. Deze kende de navigatie niet. Gelukkig hadden we twee kleine kaartjes en na uren zoeken wisten we alsnog het hotel te vinden. Na een korte check-in konden we de kamers in. Een netjes hotel, goed geregeld.
Tegenover het hotel was een pub te vinden. Hier hebben we de Belgen van het ’t Otoclubje gezien, en deze vertelden ons dat we nog even naar de racelocatie konden om de banen de bekijken. Dit hebben we dan nog maar even gedaan, het werd toch al erg laat.
Na de racelocatie bekeken te hebben gingen we naar het hotel om te slapen, althans; dat dacht ik.
Want van slapen, kwam die nacht helemaal niets. Natuurlijk roept vorige zin bepaalde beelden op bij sommigen, maar dat was niet het geval. In het team hebben we wel een bomenzager. Nadat heel Parma geen boom meer over had, ging de wekker. Ik liep naar de kamer van Paul en Sebastiaan. Paul vertelde me dat zij al ontbeten hadden. Ik liep nog steeds met een raadsel rond of het team al zonder mij had gegeten tijdens de reis (omdat ik even sliep). Tien minuten later bleek dat ik niets gemist had tot dusver, en we gewoon nog gingen ontbijten. Na een stevig ontbijtje gingen we met de gedachte dat we om 10 uur konden trainen naar de banen. Helaas konden we pas om drie uur trainen en hadden we dus veel vrije tijd. Mijn voetbal kwam goed van pas, al brak Guus tijdens het voetballen zijn middenvoetsbeentje.
De training begon rond half vier. Toen de training begonnen was leerden we al snel veel bij. We hebben snel een selectie gemaakt welke auto’s het snelst waren: de Ford MK2 en de Porsche 917, uiteindelijk is de race met de Ford MK2 gereden. Het “ninco rijden” moest nog even goed in de vingers komen, maar uiteindelijk reden we tijden van een goede middenmoter.
In de uren vóór de training vroeg de NSR-importeur van Duitsland en de Benelux of hij met ons mee kon rijden. Aangezien een 24-uurs race met 4 man erg vermoeiend is, stemden we in en verwelkomden we hem in ons team. In de trainingen bleek dat de Duitser ons op sportief gebied niet naar een hoger niveau kon tillen en gelukkig kon hij bij het Belgische team participeren.
Na de vrije training hebben we heerlijk gegeten bij een restaurant. Guus en Paul een Pasta Carbonara en Sebas en ik een Pizza Salume/Mozzarella. Na het eten zocht Paul het bed op en ging de rest nog even naar de pub. De eigenaar van de pub had ons donderdagnacht een drukkere pub beloofd, maar niets was minder waar. Toen we aankwamen (uur of twaalf), kregen we te horen: you’ve missed the crowth. Erg jammer, maar het was toch nog even gezellig.
RACEDAY
Zaterdag zou de race om 12:00 beginnen. Sebas reed een 12.0 als kwalificatie. Met deze tijd positioneerden we ons als 23ste. In totaal zouden er 32 teams meedoen aan de race. Na een warm-up, bijtte ik de spits af in de buitenbaan. De auto had zijn snelheid en we gingen erg goed. Na een paar goede stints hebben we pech gehad met de regelaar van Guus, hiermee hebben we zeker 25 ronden verloren. Bovendien hebben we in de training enorm veel problemen gehad met de verlichting, dat beloofde iets voor de race.
In het eerste dagdeel lagen we zelfs een tijdje achtste. Een mooi moment, maar de concurrentie in Italië is moordend en helaas hebben we meerdere plaatsen moeten toegeven.
Doordat de verlichting achter niet naar behoren werkte, gaf de wedstrijdleiding ons een aftrek van 5 ronden per heat in het donker gereden. In totaal werd dit een penalty van 45 ronden. Na een zeer zware nacht, begonnen we weer sterk in de ochtend. Vanaf de ochtend naar de middag zijn we opgeklommen van de 20ste naar de 18de plaats. Leuk om te weten is dat wij het eerste team zijn dat na Italiaanse en Spaanse teams komt, en zelfs sommigen van hen hebben we achter ons gelaten. We hebben naast de verlichting nauwelijks problemen gehad. De NSR auto’s bleven simpelweg maar doorgaan.
Met vier man een 24-uurs race rijden is niet makkelijk. Er moet fulltime een baanzetter zitten, fulltime iemand rijden, en fulltime iemand paraat zijn om pitstops te doen. Bovendien is het fijn als de rijder de rondetijden en de te rijden tijd even toegeroepen krijgt, onderling moeten we dit soort zaken verbeteren en structureren hebben we gemerkt.
Na een indrukwekkende prijsuitreiking zijn we direct naar Nederland gereden. Met alle dank aan Paul waren we rond 2 uur/half 3 in Breugel. Paul heeft de kracht gehad niet te slapen tijdens de race en daarna door naar Nederland te rijden! Nog een mooie Aston Martin en een Lamborghini Gallardo langs ons zien vliegen en natuurlijk weer naar de Burger King geweest. Na Sebastiaan bij zijn kamer in Arnhem afgezet te hebben, ben ik naar Utrecht doorgereden. Dit was me het weekendje wel.
De organisatie van dit evenement was zeer goed. Het evenement verliep vrijwel vlekkeloos, en NSR is een erg leuke organisatie. Het slotracen is in Italië bekender dan in Nederland, maar wij Nederlanders kunnen nog veel leren. Een Italiaan mag je dan wel helemaal verrot schelden als jij de marshal bent, maar na de race zijn hier geen hard feelings over. Samen maken zij de sport groter en tillen ze het niveau omhoog.
Team Nederland heeft veel geleerd en gaat volgend jaar zeker weer, want dit zijn hele mooi, leerzame en gezellige slotracemomenten.