posted by admin123
on Thu, 30/06/2011 - 15:47
VERSLAG 24-H VERBANO EK SLOT-IT
door Kevin Vonk
Sebastiaan van Altena
Paul v/d Hurk
Mario Glas
Marco Karman
Kevin Vonk
Na een matig tot redelijke voorbereiding was het dan zover, op donderdagavond zouden we vertrekken naar Italië om de 24-uurs race van Verbano te racen. Aangezien SRC Eindhoven altijd friet eet bij een prima snackbar op donderdagavond, schoven Sebastiaan van Altena en ik ook aan. Daarna naar de club gegaan met die mooie nieuwe Ninco baan. Nadat de koffers tevoorschijn waren gehaald, bleek dat iedereen nogal wat werk had aan zijn auto. Ikzelf brak donderdagmiddag een ophangingpootje van het chassis, waardoor ik een nieuw chassis moest opbouwen op donderdagvond. Ik gebruikte het chassis van Mario, omdat zijn kap niet goed gelukt was. Rond 11-en waren we erg ver gekomen, en hebben we slechts enkele testrondes gereden. Leerpunt voor de volgende keer is dat de auto’s al honderden kilometers moeten hebben gereden voordat we op reis gaan.
Rond middernacht kwamen we aan bij huis van Paul v/d Hurk, daar stond Marco Karman al te wachten en het team voor de 24 uren van Verbano was compleet. De (toen nog schadeloze) Mazda 6 van Mario Glas werd volgeladen en de reis werd gestart. Mario zal de hele reis rijden en we wisselden de passagiersstoel af. Het was vrij krap met z’n drieën achterin, maar we zijn een aantal keer gestopt om wat tonnetjes Jakob (koffie) en wat RedBull te drinken.
Nadat we uit de gotthardtunnel waren gekomen merkte we dat het prachtig weer was, maar ja niet iedereen kreeg dat mee 
.
. Eenmaal aangekomen in Germignaga, Verbano, Italië, hadden we drie uur voordat de training begon.
De eerste indruk van de baan was minder. De baan stond op emmers. Later bleek dat hier niets op aan te merken was, want de banen reden perfect. Na een sleutelplek uitgekozen te hebben (op de tribune), zijn we de auto’s trainingsklaar gaan maken. Hierbij liet Sebastiaan een kistje met een Dremel erin op zijn kapje vallen. Al gauw bleek dat dit kapje niet meer bruikbaar was en we ons moesten richten op de twee auto’s die Paul gebouwd had, het chassis wat Ivan gebouwd had, en de auto die ik gebouwd had.
De baan was niet moeilijk, en was vrij snel in de vingers te krijgen. Na wat testwerk bleken de auto’s van Paul en mij het snelste. De auto van Ivan miste acceleratiesnelheid. Uiteindelijk is het mijn Mazda geworden. Achteraf kunnen we zeggen dat dit eigenlijk ook onze eerste training was, want de auto’s hadden nooit eerder tegen elkaar geracet. We willen in de toekomst voor het Slot-it EK vaker bijeenkomen en veel meer testen.
Na de eerste training welke meer dan 5 uur duurde, waren we de eerste die de auto bij de technische commissie aanbood. Maurizio Ferrari, baas van Slot-it zat ook in deze groep. In principe was het voor mij het eerst om bij een internationale race de auto bij de TC in elkaar te zetten. Een hand-out motor en hand-out banden (welke transparant waren) werden geplaatst en alles leek te kloppen. We zaten er doorheen, Mario had de hele weg gereden en niet geslapen. De rest was ook erg moe, want veel hadden we niet geslapen. Tijdens de training was het toedienen van voedsel ook vergeten, waardoor we behoefte hadden om de racelocatie te verlaten. Toen we wegreden bij de racelocatie werd Mario’s vermoeidheid nog eens bevestigd. Hij zette zijn Mazda 6 even tegen een muurtje.
We waren het al snel vergeten toen we onder genot van een Italiaans gerecht de mooie dames aan het bekijken waren. Na het eten verliet Mario de groep en hij ging rond 9 uur slapen. Het hotel voldeed ruim aan de eisen. De rest bekeek Germignaga nog iets beter. Een prachtig en vooral gezellig plaatsje naast een meer (Lago Maggiore) en midden in de bergen. Na gezellig een ijsje en een biertje op te hebben zijn ook wij rond 11-en gaan slapen, morgen zou de race beginnen.
Na een lekker en flink ontbijt zijn we naar de racelocatie gereden. Aan de fel blauwe lucht te zien zou het een warme dag worden. Er was in tegenstelling tot bij NSR WK geen warm-up, maar direct een kwalificatie. Ik was degene die ging kwalificeren. We kwalificeerden nog net niet als laatste, de auto lag een stuk slechter dan met de training. Pas na een aantal ronden in de race kreeg de auto zijn racetempo van gemiddeld lage twaalfs , met als snelste een 11.6 sec. De topteams reden constant rond de 11.5 sec. en doken af en toe onder de 11 seconden. Wat opviel was dat andere teams al direct snel waren in de kwalificatie. We moeten nog achterhalen of dit niet gewoon aan mij lag.
Aangezien er 34 teams meededen en er 32 banen waren, hadden er steeds twee teams een rust periode. Op basis van de kwalificatie werden de 34 teams opgedeeld in 2 groepen. Hierdoor reden er 17 teams op baan 1 en 2, en 17 teams op baan 3 en 4. Uiteraard functioneerde deze 17 teams als marshal bij de andere 17. We begonnen de race goed en iedereen heeft aardig gereden. Het was erg lastig het “ninco-ritme” te pakken te krijgen, en vooral om dit dan vast te houden. Bovendien was het rondom de baan erg druk en hadden we veel last van uitvliegers van anderen. Gedurende de hele race hebben we gaan last gehad van technische problemen.
De race startte rond 1 uur. Toen de race een paar stints duurde kwam de wedstrijdlijder Roberto naar ons toe, dat onze verlichting uit zou moeten staan, en pas aan mocht wanneer het donker werd. Aangezien ik bij de Technische keuring gewoon de stekker aan mocht sluiten (na navraag) begrepen we niet waarom dit nooit gecommuniceerd was. Wij waren het enige team die met de verlichting aan reed. Het bleek wel in het Italiaanse reglement te staan, maar niet in het engelse. Gelukkig kregen we een stop&go penalty van maar liefst 5 seconden!!!!!! Met deze gezegende uitspraak gingen wij akkoord en in de eerste donkere stint hebben wij 5 seconden naast de baan gestaan.
Roberto verdiend nog wel even de aandacht. Roberto was naast wedstrijdleider (24 uur opblijven), ook racer (van het thuisteam), en ook deed hij de schoonmaak van de toiletten. En elke keer als er een prullenbak vol zat, dan nam hij de tijd deze te legen en er een schone zak in te doen. Als wij ook dit soort mensen in Nederland zouden hebben, had het er heel anders uitgezien denk ik. We moeten Roberto nog even bedanken via de mail, want hij was o zo druk altijd.
Toen het licht langzaam verdween hingen we rond de 15de plek. Omdat we wisten dat er al teams hun “pauze” hadden gehad, wisten we dat we nog wat terug zouden vallen. Iedereen had de nacht voor de race goed geslapen en bijna iedereen was nog fit toen de nacht viel.
Een van de bijzaken, maar zeer zeker een belangrijke bijzaak, zijn de slaapgewoontes. Dit moeten we beter gaan verdelen, want niet iedereen heeft evenveel slaap nodig. Maar vaak wel op hetzelfde moment deze slaap. Hierdoor ben je vermoeider omdat je dan je slaap niet kan pakken als je zou willen. Dit komt dan weer de ronde tijden doorgeven etc niet ten goede. Maar wanneer we deze punten meenemen naar Spanje zal het daar zeker beter gaan.
Na een goede nachtperiode (iedereen reed sterk) kwam een mindere morgen. Voor dat je het wist waren de banden alweer versleten, en de auto moest nu wat vaker gesmeerd of schoongemaakt worden. Uiteindelijk vloog de spoiler er in de laatste fase van de race af, en hebben we even moeten stoppen.
Na zoveel mogelijk informatie verzameld te hebben (een masterclass gehad van Ivan Basos van Cricrac) werden we opgeroepen voor de prijsuitreiking en mochten we eindelijk de modellen (nee dit keer niet de auto's 
) van Slot-it aanraken.
) van Slot-it aanraken.
Op de terug weg nog met z'n allen gezellig in de file gestaan voor de gotthardtunnel, tja wat moet je dan........
Mario is een gezellige en goede aanvulling op het team en presteerde boven verwachting. De Mazda’s zullen we niet meer gebruiken, maar voor de race in oktober gaan we weer andere Slot-it’s bouwen.
Bovenal een drietal gezellige dagen gehad; mooi weer, lekker gegeten, mooie vrouwen gezien, en een redelijke prestatie neergezet.
